به گزارش خبرگزاری مهر، حسین یوسف زمانی در یادداشتی که برای انتشار در اختیار ما قرار داده آورده است : " همه می دانند که جامعه موسیقی ایران برخلاف کشورهای دیگر از بسیاری حقوق مادی و معنوی خود که در راس آن قانون کپی رایت قرار دارد محروم است، موسیقی از نظر تاثیرگذاری مثبت سرآمد هنرهای هفتگانه است و به همین دلیل در کلیه شؤون جوامع حضوری مستمر و ملموس دارد، در جنگ، صلح ، سیاست، اقتصاد، غم و شادی، آموزش و پرورش، دارو و درمان، حتی رشد و باروری گیاهان و درختان و حیوانات و ... با این اوصاف دست اندرکاران و پدیدآورندگان این هنر شریف از آهنگسازان و شاعران و نوازندگان نسبت به هنرمندان عرضه های دیگر بی بهره ترین و محرومترین ها به شمار می روند ".

وی در بخش دیگری از یادداشت خود تصریح کرد : " بی توجهی و دست کم گرفتن موسیقی و موسیقیدان در گذشته ثمره اش معلوم شد و موسیقی ما که زمانی افتخارآفرین ترین هنر این مرز و بوم بود به رکودی خسته کننده و رخوت آور و درجا زدن در کوچه های بن بست دچار شده است، آیا زمان آن نرسیده که مسئولین و کارگزاران موسیقی کشور واقع بینانه چشم و گوش خود را بگشایند و موسیقی فرهنگساز و اصحاب آن را بی پناه نگذارند؟ و آیا زمان آن نرسیده است برای ایجاد انگیزه و بروز خلاقیت بزرگتر و بیشتر هنرمندان این عرصه به خود آیند و همانگونه که به پهلوانان عرصه ورزش ارزش و احترام قائل هستند به قهرمانان و پدیدآورندگان عرصه موسیقی ارزش و احترام بگذارند؟ "

یوسف زمانی متذکر شده است : " امروزه هر فیلمی که از تلویزیون پخش می شود حتی فیلمهای کم محتوا و نه چندان هنری، اسامی تمام عوامل آن از سناریست وتهیه کننده، کارگردان، بازیگران  ریز و درشت، فیلمبردار و صدا بردار و ...زیرنویس می شود و این کار جای بسی خوشحالی است که ایرانی فرهنگمدار برای هر قشری از جامعه اش احترام قائل است و این کار پسندیده یعنی پاسخ دادن به خواسته های به حق مردم شریف و بینندگان ارجمند آن رسانه که فیلمش را می بینند ".

وی افزوده است : " همانطور که اشاره شد هنرمندان عرصه موسیقی به خاطر کم توقعی و عدم زیاده طلبی های مادی، کمبودهای مادی را تحمل می کنند اما در مورد نادیده گرفتن جنبه های معنوی هنریشان هیچگونه تحملی ندارند چرا که اینجا مسئله تخریب روحیه حساس و شکننده هنرمند پیش می آید ".

این آهنگساز و نوازنده ویولون در انتقاد از وضعیت حقوق مادی و معنوی موسیقیدانان در رسانه ملی آورده است : " موضوعی که باعث نوشتن این یادداشت شد چیزی است که صدها بار به تناوب از رادیو و تلویزیون شنیده و دیده ام و روحیه حساسم را تخریب کرده است و آن نگفتن و ننوشتن شناسنامه یک اثر هنری موسیقیایی و بی حرمتی و شکستن روحیه حساس آهنگساز و شاعر و سایر عوامل آن اثر و نادیده گرفتن خواسته شنوندگان وبینندگان آن اثر هنری است که مایلند پدیدآورندگان آن را بشناسند، آیا گفتن یا نوشتن شناسنامه یک اثر موسیقایی خیلی مشکل و هزینه بردار است؟ مسلما جواب منفی است و چون جواب منفی است می توان گفت هدف و منظور خاصی در کار است و آن جز شکستن روح و روان هنرمند چه چیزی می تواند  باشد، مگر نه این است که موسیقی فرهنگساز است؟ پس اگر این نظریه درست است که صد درصد درست است. شیوه برخورد با پدید آورندگان موسیقی اینگونه باید باشد؟ آیا نتیجه و پیامد اینگونه برخوردها با هنرمندان مجرب و کار بلد، جز دلسردی و دلمردگی و کار نکردن و خانه نشینی چه ثمره ای دارد؟ در جواب باید گفت : هنرمندی که می تواند برای کشورش افتخار آفرین باشد به دلیل بی توجهی مسئولین و تنگناهای مالی جذب بازار مصرف موسیقی های بی محتوا و مبتذل می شود که از نظر مالی به صرفه تر است. اما نتیجه ای جز نابودی فرهنگ فاخر موسیقی ایران عزیز را در پی ندارد " .

وی در پایان یادداشت خود ضمن انتقاد از افرادی که بدون تخصص به آهنگسازی می پردازند آورده است : "من به آنهایی که کار آهنگسازی را یا بلد نیستند یا خیلی ساده و سرسری می گیرند و یک شبه آهنگ خلق می کنند کاری ندارم اما می دانم آهنگسازان مسئول و متعهد به فرهنگ  خودی برای خلق یک اثر هنری ماهها و چه بسا سالها همراه اندیشه و تفکر با خود در کلنجارهستند تا زایشی مبارک پدید آورند، براستی و صادقانه می گویم در نوشتن یک اثر موسیقایی متفکرانه هزارها و شاید میلیونها نت های گرد و سفید و سیاه و چنگ و دولاچنگ و سکوتها و ریتم ها علامت های گوناگون حضور دارند و اگر اغراق نباشد تمام این علائمی که گفتم با تک تک اعضا و جوارح و سلول های آهنگساز ارتباط مستقیم حسی دارند پس آگاه باشید و بیش از این روحیه آهنگساز و شاعر را تخریب نکنید زیرا ادامه این رویه پیامدی مخرب و وحشتناک برای فرهنگ و ادبیات درخشان و دیرینه ما دارد ".